Geni(t)ale verdediging
Bepaalde pijlstaartmotten hebben een wel erg opmerkelijke reactie als ze vleermuizen horen. Ze wrijven met … hun geslachtsdelen.
Vleermuizen kunnen insecten vinden dankzij een slimme truc: echolocatie. Ze slaken heel hoge, ultrasone kreten en luisteren dan naar de weerkaatsing (echo) daarvan om in te schatten waar hun prooi zich bevindt. Zo weten ze precies waar ze moeten aanvallen. Al is dat buiten enkele pijlstaartmotten gerekend, want nieuw onderzoek doet vermoeden dat die een manier vonden om zich te verdedigen.
Echolocatiegeluiden nabootsen
Wetenschappers wisten al langer dat sommige beervlinders ultrasone geluiden kunnen nabootsen die lijken op de echolocatiegeluiden van vleermuizen. Maar twee onderzoekers ontdekten nu dat ook pijlstaartmotten zoiets doen.
De onderzoekers gingen in Borneo op ‘pijlstaartmotten-jacht’ en plaatsten de gevangen genomen motten voor een ultrasone luidspreker. Daarna speelden ze enkele vooraf opgenomen vleermuisgeluiden af. Toen de pijlstaartmotten dat hoorden, begonnen ze ook zélf ultrasone geluiden te produceren.
Geni(t)ale verdediging
Het gedrag van de motten werd geregistreerd door een hogesnelheidscamera en speciale microfoons. Toen de onderzoekers de video-opnames analyseerden, ontdekten ze hoe de motten de ultrasone geluiden maakten: zowel de mannetjes als de vrouwtjes wreven schubben van hun geslachtsdelen tegen hun lijf en creëerden zo ultrageluid.
De wetenschappers vermoeden dat de pijlstaartmotten deze ultrasone reacties gebruiken als een vorm van zelfverdediging. Mogelijk dient het om vleermuizen te doen schrikken of te waarschuwen, of zelfs om hun echolocatie te verstoren. Een geni(t)ale strategie, als je het ons vraagt!